Program

0

Radość miłości, której doświadcza się w rodzinach, jest także radością Kościoła. Jak zauważyli Ojcowie Synodalni, pomimo wielu oznak kryzysu w małżeństwie, „pragnienie rodziny pozostaje silne, zwłaszcza wśród ludzi młodych, i motywuje Kościół”. Jako odpowiedź na tę tęsknotę „chrześcijańskie przepowiadanie, które dotyczy rodziny, jest prawdziwie dobrą nowiną”.

Podróż synodalna pozwoliła naświetlić sytuację rodzin w dzisiejszym świecie, poszerzyć nasze spojrzenie i ożywić świadomość znaczenia małżeństwa i rodziny. Jednocześnie złożoność poruszanych tematów ukazała nam potrzebę dalszego pogłębiania w sposób wolny pewnych kwestii doktrynalnych, moralnych, duchowych i duszpasterskich. Refleksja duszpasterzy i teologów, jeśli jest wierna Kościołowi, jeśli jest szczera, realistyczna i twórcza, pomoże nam znaleźć większą jasność. Debaty, które toczą się w mediach, w publikacjach, a nawet wśród ministrów Kościoła, sięgają od niepohamowanej chęci zmieniania wszystkiego bez wystarczającej refleksji lub bez podstaw, aż po pretensje do rozwiązywania wszystkiego poprzez stosowanie ogólnych norm lub wyciąganie przesadnych wniosków z pewnych refleksji blog teologicznych.

Debaty, które toczą się w mediach, w publikacjach, a nawet wśród ministrów Kościoła, sięgają od niepohamowanej chęci zmieniania wszystkiego bez wystarczającej refleksji lub bez podstaw, aż po pretensje do rozwiązywania wszystkiego poprzez stosowanie ogólnych norm lub wyciąganie przesadnych wniosków z pewnych refleksji teologicznych.

Przypominając, że „czas jest większy niż przestrzeń”, pragnę potwierdzić, że nie wszystkie debaty doktrynalne, moralne czy duszpasterskie powinny być rozstrzygane przez interwencje magisterialne. Oczywiście, w Kościele konieczna jest jedność doktryny i praxis, ale nie wyklucza to różnych interpretacji pewnych aspektów doktryny lub pewnych wniosków z niej wypływających. Tak będzie, dopóki Duch Święty nie wprowadzi nas we wszelką prawdę (por. J 16, 13), to znaczy dopóki nie wprowadzi nas doskonale w tajemnicę Chrystusa i nie będziemy mogli widzieć wszystkiego Jego oczami. Ponadto w każdym kraju lub regionie można poszukiwać bardziej inkulturowych rozwiązań, uwzględniających lokalne tradycje i wyzwania. Ponieważ „kultury są bardzo zróżnicowane i każda zasada ogólna […] wymaga inkulturacji, jeśli ma być przestrzegana i stosowana”[3].

W każdym razie muszę powiedzieć, że podróż synodalna była bardzo piękna i dała wiele światła. Jestem wdzięczny za wszystkie wypowiedzi, które pomogły mi w szerokim spojrzeniu na problemy rodzin na świecie. Wszystkie wystąpienia Ojców, którym przysłuchiwałem się z uwagą, wydawały mi się wspaniałym wielościanem, na który składało się wiele uzasadnionych wątpliwości oraz szczerych i serdecznych pytań. Z tego powodu uznałem za stosowne sporządzić posynodalną adhortację apostolską, w której zebrałbym wkład dwóch ostatnich Synodów na temat rodziny, włączając do niej inne rozważania, które mogłyby ukierunkować refleksję, dialog i praktykę duszpasterską oraz stanowić zachętę, bodziec i pomoc dla rodzin w ich zaangażowaniu i trudnościach.

Adhortacja ta nabiera szczególnego znaczenia w kontekście obecnego Jubileuszowego Roku Miłosierdzia. Po pierwsze dlatego, że uważam, iż jest to propozycja dla rodzin chrześcijańskich, która zachęca je do doceniania darów małżeństwa i rodziny oraz do podtrzymywania silnej miłości karmionej takimi wartościami, jak hojność, zaangażowanie, wierność i cierpliwość. Po drugie, ponieważ ma na celu zachęcenie wszystkich do bycia znakiem miłosierdzia i bliskości tam, gdzie życie rodzinne nie jest doskonale wypełnione lub nie przebiega w pokoju i radości.

Opracowując tekst, zacznę od zainspirowanego Pismem Świętym wstępu, który nadaje mu odpowiedni ton. Następnie wezmę pod uwagę aktualną sytuację rodzin, aby nie stracić gruntu pod nogami. Następnie przypomnę niektóre podstawowe elementy nauczania Kościoła na temat małżeństwa i rodziny, rozwijając w ten sposób dwa centralne rozdziały, które są poświęcone miłości. Kontynuując, wskażę niektóre drogi duszpasterskie, które prowadzą nas do budowania solidnych i owocnych domów zgodnie z planem Bożym, a także poświęcę rozdział wychowaniu dzieci. Następnie zatrzymam się, aby zaprosić was do miłosierdzia i dokonania rozeznania duszpasterskiego w obliczu sytuacji, które nie odpowiadają w pełni temu, co Pan nam proponuje, a na koniec nakreślę kilka krótkich linii duchowości rodzinnej.

DEJA UNA RESPUESTA

Por favor ingrese su comentario!
Por favor ingrese su nombre aquí